onuncu yılında sönük bir program; 40'a yakın filmden dişe dokunur 8 film çıkarabilmek seçici olduğumuza değil, programın zayıflığına işaret. iyi tarafından bakarsak film tercihlerinde zorlanmadık(zaman + paralar cepte). sönük içeriği festivalin geleneksel reklam ve sosyal mecralardaki izdüşümünden de anlamalıydık. belli ki arkadaşlar ekip olarak yaz rehavetinden çıkamamışlar. belki önceki senelerde de böyleydi ya da artık elini sallasan bir film festivaline değiyor olmasının getirdiği aşinalık. 'tuhaf' ve dişe dokunur filmler ve yeni keşifler için, tek göz ağrımız !f'i beklemeye devam; bir filme gideceğim, çok tuhaf olacak.
her fırsatta olduğu gibi bu yazı vesilesiyle de iksv'nin lale kart faşizmine dikkat çekmek istiyoruz; sene boyunca neredeyse bütün festivallerde bilet fiyatlarının vizyon filmleri fiyatından yüksek olmasına alıştık. sanat, parası olan olmayan herkes içindir'i geçtik ama bu çarpıklığın bile kendi içinde başka bir çarpıklığı içermesinin; sunulan hizmetlerin ayrıcalıklı lale kart sahiplerine sıradan halk yığınlarından önce ve en iyi olanaklarda ve daha ucuza sunulmasının kabul edilebilir bir yanı yok. iksv'yi bu uygulamayı yeniden gözden geçirmeye davet ediyoruz.
kabahat bizde ki yasal soyguncular bankalar ve telefon peratörlerinin sponsor olduğu organizasyonlardan gelecek hayr'ı bekliyoruz (iliklerinize kadar sömürerek aldığımız paralar size kültür olarak geri dönecek). gidişat, filmleri internetten indirip sinema salonlarıyla bağlarımızı tamamen koparmaya doğru gidiyor. zaten, anadolu yakasının en büyük salonu rexx 5 parçaya bölünmüş, süreyya, ‘kendisinden daha büyükmüş gibi gelen elmaslar takıştırmış devasa karılarıyla birlikte fıçılar dolusu şampanya içen ve birbirlerine böğüre böğüre bir şeyler anlatan bir avuç titanlar*a hizmet veren bir yere dönüşmüş, yazın terletip kışın üşüten klima sistemine ve bahşiş vermeyeni döven yer göstericilerine rağmen emek sineması kapanmıştı, kaybedecek bir şey mi kaldı.
* the narrator, fight club, palahniuk
